ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE DEMİR NOKSANLIĞI

Noksanlıkları gördüğünüzde, herhangi bir gübre alarak uygulama yapmayın. Mutlaka "Bitki Besleme Uzmanlarından" yardım alın, onların önerdiği birbirini takip eden gübreleri kullanın.

Topraktaki demirin alımını ve hareketini kısıtladığı da gösterilmiştir. HCO3- oluşumu için yüksek seviyelerde  gereklidir.
Su dolu topraklarda olduğu gibi kötü havalandırma koşullarında, CO2 kök ve solunumdan birikir. Bu da yüksek HCO3 ve sınırlı demir alımına neden olur.
Karbonatlar, bazı meyve yetiştirme alanlarında yaygın olan yüksek pH'lı kireçli topraklarda da oluşur.
Bu topraklarda yetişen bahçelerde, özellikle ıslak koşullarda demir noksanlığı belirtileri görülme olasılığı yüksektir.
Toprakların pH'ını yükseltmek için uygulanan aşırı kireç de demir noksanlığına neden olabilir.
 terimi, yüksek toprak pH koşullarında yetişen ağaçlarda semptomlar için sıklıkla kullanılır.
Elmada demir noksanlığını yönetmenin en iyi yolu sulama ve toprak pH'ını yönetmektir. Elmada demir noksanlığının belirtisi yapraklarda sararma şeklinde görülür.
Genç yapraklarda hafif sarılık şeklinde başlar.
Yaprak damarları genellikle yeşildir, sarılık artınca damarlarda sararır.
Toprak ve hava koşullarına bağlı olarak, genç yapraklarda başlayan sarılık belirtileri yaşlı yapraklarda hızla yayılır.
Hastalık ilerledikçe yaprakların kenarlarında kırmızımtırak ve kahverengi kurumalar görülür, çoğu kez yaprağın tüm çevresini kaplar.
Yapraklar zamanla dökülür. İleri dönemde bitki zayıflar, meyve verimi düşer ve sonunda bitki kurur.
Kireçli topraklarda serbest demir kireç tarafından tutulduğu için bitki topraktan demiri alamadığında ve toprakta yeteri miktarda demir bulunmaması durumlarında yukarıda sayılan belirtiler görülür.  pH yı düzenlemeden gübreleme yapmayın, teknik ekibimizi aramaktan çekinmeyin. pH yı düzenlemek için kullanın. Bakınız: Cantex root

ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE FOSFOR NOKSANLIĞI

Noksanlıkları gördüğünüzde, herhangi bir gübre alarak uygulama yapmayın. Mutlaka "Bitki Besleme Uzmanlarından" yardım alın, onların önerdiği birbirini takip eden gübreleri kullanın.

Fosfor,        vitaminlerin bir parçasıdır.
Fosfor üç temel besinden biridir, ve ortofosfat formu (lH turunçgil kökleri tarafından emilir 2 PO 4- ) ya da HPO 4 2- .
Gerek  gerekse organik fosfor bileşiklerinde bulunan fosfordan bitkilerin faydalanabilmesi için bunların parçalanarak fosforun, haline dönüşmesi gerekmektedir.
Şeker fosfatları, nükleik asitler, nükleotidler, koenzimler, fosfolipitler, fitik asit vb. Bir bileşenidir.
ATP içeren reaksiyonlarda anahtar rol oynar.
Element, fotosentez, karbonhidratların sentezi ve parçalanması ve bitkinin içinde enerji transferi gibi birçok yaşam süreci için gereklidir.
Bitkilerin tohum oluşturmak, kök geliştirmek, olgunluğu hızlandırmak ve streslere karşı koymak için fotosentezden enerji depolamasına ve kullanmasına yardımcı olur.
Özellikle kireçli ve pH'i yüksek topraklarla, fazla derecede asit topraklarda bitkilerin fosfordan faydalanması zordur.
pH analizini mutlaka yaptırın. pH yı düzenlemek için kullanın. Bakınız: Cantex root
Fosfor noksanlığı, fosfora daha çok ihtiyaç duyan genç bitkilerde yaşlı bitkilere göre daha erken fark edilir.
Ayrıca mevsiminin başlarında soğuk (ıslak) topraklarda da fosfor noksanlığı meydana gelebilmektedir.
Fosfor noksanlığında en çok çiçek, meyve, tohum gibi zarar görür. Ceviz yetiştiriciliğinde fosfor noksanlığı ağacın büyümesini yavaşlatır. Elmada fosfor noksanlığında yapraklar küçük, koyu yeşil renkli, bronz veya mor lekeli olurlar.
Yaprak saplan kırmızımsı renkli olup dal ile bağlantıları dar ay yapacak şekilde dik dururlar.
Seyrek bir yaprak sistemi vardır.
Yaşlı yaprakların kenarlarında koyu kahve nekrozlar oluşur.
Erken yaprak dökümü görülür.
Çiçek ve meyve sayısı azdır.
Meyveler küçük kalır ve olgunlaşmadan dökülür.
Meyveler cansız donuk renkli, sert ve sık bir dokuya sahip olup, tatsızdırlar.
Fosfor miktarı azota oranla aşırı fazla olduğu takdirde de meyve eti yine kaba dokulu olur.
Fosfor bitkide çok önemli bir takim organik bileşiklerin yapısında bulunur.
Bitkide enerji transferi yapan ATP bu bileşiklerin en önemlilerindendir.
Fosfor, bitkide genetik özellikleri belirleyen DNA `nın oluşumu için de gereklidir.
Kısaca açıklanan bu nedenlerden ötürü fosfor, bitki besinleri arasında önemli bir yere sahiptir.
Fosfor, enerji molekülleri ve nükleik asitler için gerekli olduğu için tüm bitkilerde önemli bir besindir.
Elma ağaçları lüzumlu fosforu kuvvetli kökleri ile topraktan almak iktidarındadır.
Fosfor ağacın büyümesine ve mahsulün artmasına yarar.
Pek az hareket eden bir eleman olması dolayısıyla fosforlu gübreleri köklerin bulunduğu sahaya vermek hususuna dikkat edilmelidir.
Karmaşık toprak işlemi, toprağa uygulanan fosforun kullanılabilirliğini etkilemekte ve birçok toprak fosforu 'bağlayabilmekte, bitkileri kullanılamaz hale getirmektedir.
Toprağınızın bunu yapabilme kabiliyeti, ürünler ve meralar için gereksinimleri belirlerken ölçülmelidir.

ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE BOR NOKSANLIĞI

Noksanlıkları gördüğünüzde, herhangi bir gübre alarak uygulama yapmayın. Mutlaka "Bitki Besleme Uzmanlarından" yardım alın, onların önerdiği birbirini takip eden gübreleri kullanın.

Bor noksanlığı, bitkilerde en çok görülen mikro besin noksanlığıdır. Dünya çapında en yaygın mikro besin noksanlığıdır ve mahsul üretiminde ve mahsul kalitesinde büyük kayıplara neden olur.
Bor noksanlığı bitkilerin  ve üreme gelişimini etkiler, hücre genişlemesinin engellenmesine, ölümüne ve doğurganlığın azalmasına neden olur.
Bitkiler hem suda çözünür hem de çözünmez biçimde bor içerir. Sağlam bitkilerde suda çözünebilen bor miktarı, sağlanan bor miktarı ile dalgalanma gösterirken çözünmeyen bor ise değişmez.
Bor noksanlığının görünümü, suda çözünmeyen borun azalması ile çakışmaktadır. Çözünmeyen borun fonksiyonel form olduğu, çözünür borun ise fazlalığı temsil ettiği görülmektedir.
Bor, yüksek bitkilerin büyümesi için gereklidir. Elementin birincil işlevi bitkilerde hücre duvarına yapısal bütünlük sağlamaktır.
Diğer işlevler muhtemelen  ve diğer  yolların bakımını içerir. Bor,  ve süreçlerini aktive eder. Elmada bor noksanlığı benzer zararlanmalar yaparlar.
Çiçek soğuktan zarar görmüş gibi aniden solar ve siyah kahve renk alırlar.
Fakat bu haliyle düşmeyip bir süre dalda dururlar.
Don zararları aynı görüntüyü yaratmakla beraber, don etkilenmiş çiçekler hemen dökülürler.
Şiddetli noksanlık halinde yaprak çıkışı gecikir.
Vegetatif büyüme noktaları ölür, sürgünler kısa olur, yapraklar küçük ve bozuk şekilli olurlar.
Ancak yapraklarda kloroz görülmez.
Elma ve armut meyvelerinde büyük şekil bozuklukları ve iç ve dışta mantarlaşmalar görülür.
Meyveler normalden küçüktür ve bazen çatlamalar olur.
Bor noksanlığından ileri gelen dış mantarlaşmalar, kalsiyum noksanlığın dan ileri gelen acı benek hastalığı ile karıştırılmamalıdır.
Acı benek dalda ya çok geç dönemde veya daha çok hasattan sonra, depolama sırasında ortaya çıkar.

ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE ÇİNKO NOKSANLIĞI

Noksanlıkları gördüğünüzde, herhangi bir gübre alarak uygulama yapmayın. Mutlaka "Bitki Besleme Uzmanlarından" yardım alın, onların önerdiği birbirini takip eden gübreleri kullanın.

Elmande çinko noksanlığının tipik belirtisi, daralmış, küçülmüş yapraklar ve
Yaprak yüzeyin de damar kenarları yeşil kalmak üzere, damar aralarında sari mozaik şeklinde lekeler oluşur.
elmada çinko noksanlığında ağaçlarda  ve  oluşur
Noksanlık çok şiddetli değilse sadece yaprakları etkiler, sürgün gelişimi normal devam eder.
Ancak noksanlık şiddetli ise sürgün gelişimi tamamen durur.
Yapraklarda   görülür ve
Sürgünlerde meyve tomurcuğu sayısı azalır veya tamamen yok olur.
küçülür
Elma ağaçlarında noksanlığı en çok görülen bitki besin maddesi çinkodur.
Özellikle fosfor fazlalığı nedeniyle ortaya çıkan çinko noksanlığı, Elmalerde çok yaygındır.
Yapraklarda altında Zn bulunması halinde belirtiler görülür. Sürgünlerde meyve tomurcuğu sayısı azalır veya tamamen yok olur. Çinko uygulaması,  çinko noksanlığını toprakta düzeltmeyebilir çünkü çinko ilavesiyle bile bitki emilimi için kullanılamayabilir. Dünyadaki tahıl mahsullerinin neredeyse yarısı çinko noksanlığı olan topraklarda yetiştirilmektedir; sonuç olarak yaygın bir sorundur. Elmada çinko noksanlığının tipik belirtisi, daralmış, küçülmüş yapraklar ve rozet oluşumudur.
Bu ölçümün nedeni ise boğum araları uzunlukları oldukça kısalmış olmasıdır.
Yaprak kenarları bazen dalgalı bir hal alırlar.
Yaprak yüzeyin de damar kenarları yeşil kalmak üzere, damar aralarında sari mozaik şeklinde lekeler oluşur.
Noksanlık çok şiddetli değilse sadece yaprakları etkiler, sürgün gelişimi normal devam eder.
Ancak noksanlık şiddetli ise sürgün gelişimi tamamen durur.
Sürgünlerde meyve tomurcuğu sayısı azalır veya tamamen yok olur.
Taş çekirdekli meyvelerin meyve etlerinde kararmalar görülür.
Elma ağaçları çeşitlerine göre çinko noksanlığını duyarlık bakımından aralarında büyük farklılıklar gösterirler.

ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE POTASYUM NOKSANLIĞI

Noksanlıkları gördüğünüzde, herhangi bir gübre alarak uygulama yapmayın. Mutlaka "Bitki Besleme Uzmanlarından" yardım alın, onların önerdiği birbirini takip eden gübreleri kullanın.

Kırk veya daha fazla enzim için kofaktör olarak potasyum (K) gereklidir. Şeker ve nişasta oluşumu, proteinlerin sentezi, normal hücre bölünmesi ve büyümesi, organik asitlerin nötralizasyonu, stoma açıklığını kontrol ederek ve şeker kullanımının etkinliğini artırarak karbon dioksit arzını düzenleyen, çevresel stresin üstesinden gelen birçok fizyolojik fonksiyon için gereklidir.
Don gibi olaylarda Hücre özsuyu ozmotik potansiyelini azaltır.
elmada potasyum noksanlığında, yaprak kenarlarında sarımsı kahve renkli nekrozlar oluşur, geriye doğru kıvrılma ve olgunlaşmadan dökülme görülür.
Meyveler normalden küçük, ince kabuklu ve asidik olurlar.
elmada potasyum noksanlığı çeken ağaçlarda düşer ve su stresi olunca bitkiler gevşek dokulu bir hal alırlar.
Kuraklığa ve dona karşı dayanıklılık zayıflar.
Aynı şekilde hastalık etmenlerine ve tuzlu toprak koşullarına karşı bitkiler çok daha duyarlı olurlar.
Bitki dokularında ve hücre organellerinde anormal gelişmeler görülür. Bitkide dokuların oluşumu geriler. Dokularda ligninleşme azalır. Bunun sonucu olarak potasyum noksanlığında gövde zayıflar. Toprakta potasyum,  (  ve ) ile mikalar (  ve  gibi potasyumlu mineralleri içeren kayaların dağılıp parçalanmaları sonucu oluşur. Yaşlı yaprakların ucunda kirli kahverengi  şeklinde görülmektedir. Elmada potasyum noksanlığında yaprakların kenarlarında esmer ve kahve renkli kloroz oluşur ve bu bölgeler kurur.
Buna karşılık yapraklar bu haliyle ağaç üzerinde çok uzun süre kalabilirler.
Meyveler küçük ve soluk, kalın kabuklu olurlar.
Şeker miktarı az ve tadı ekşi olur.
Elma ağaçlarında potas noksanlığınde evvela yapraklarda sararma başlar, sonra kahverengi olan yapraklar tamamıyla kuruyup ölür.
Kurak senelerde potas noksanlığı daha fazla zararlı olur.
Potasyum ağaçların fotosentez, nişasta ve şeker yapmasında tesiri olan bir elemandır.
Çiçek gözlerinin teşekkülünde rol oynadığı için dolayısıyla potasyum periyodisiteyi önler.

Ürününü, meyve toplanmadan komisyonculara satan çiftçilerimiz: meyveyi büyütmek için SON POTASYUM uygulamasını komisyoncu yapsın istiyorsunuz. Fakat komisyoncu maliyetten kaçmak için potasyum uygulamasını yapmıyor. Toprak ve ağaçlar sizin, potasyum uygulanmadığı için gelecek sezonlardaki ağaç ve meyve sağlığını riske atıyorsunuz.

ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE AZOT NOKSANLIĞI

Noksanlıkları gördüğünüzde, herhangi bir gübre alarak uygulama yapmayın. Mutlaka "Bitki Besleme Uzmanlarından" yardım alın, onların önerdiği birbirini takip eden gübreleri kullanın.

Azot,         fosfatidler ve diğer organik bileşiklerin bir parçasıdır. Bu, tüm bitkiler için en önemli besindir. amidler, proteinler, nükleik asitler, nükleotidler ve koenzimler, heksosaminler, vb. Elmada azot noksanlığında, yapraklar küçük, dar, açık yeşil renkli olur.
Yaşlı yapraklar sarımsı portakal renkli veya kırmızımsı mor renkli olabilir ve erken dökülürler.
Yaprak sapları dal ile dar açı oluşturacak şekilde bir görünümdedir, ince ve kısadır ve eğer noksanlık çok şiddetli ise sapları öldüğü görülür.
Sürgün gelişimi zayıftır.
Tomurcuk ve çiçek sayısı az, çiçeklerin döllenme suresi kısadır.
Meyveler olgunlaşmadan renklenirler.

ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE MAGNEZYUM NOKSANLIĞI

Noksanlıkları gördüğünüzde, herhangi bir gübre alarak uygulama yapmayın. Mutlaka "Bitki Besleme Uzmanlarından" yardım alın, onların önerdiği birbirini takip eden gübreleri kullanın.

Magnezyum  bir parçasıdır, bir dizi çalışmasını aktive eder, fosfor değişimine katılır.
Birçok bitkide magnezyum noksanlığı,  yaprakta besin noksanlığı ile birlikte damarlar arasında yaprak kenarının yol açar.
Magnezyum açlığı genellikle olarak  kullanıldığında gözlenir, çünkü eylemleri altında özellikle hafif kumlu topraklarda magnezyumun süzülmesi artar.
Magnezyum, Mg + 2 olarak emilen bir başka ikincil makro besin maddesidir.
Elmada magnezyum noksanlığında özellikle uzun sürgünlerin yaşlı yapraklarında, damar aralarında, gayri muntazam şekilli, açık yeşil, sarı bazen grimsi yeşil renkli lekeler oluşur.
Damar arası lekeler bazı durumlarda yaprak kenarlarına kadar genişler.
Lekeler hızla kırmızımsı kahverengi nekrozlara dönüşür.
Yapraklar daha sonra solar, kıvrılır, kurur ve erken dökülür.
Meyveler tatsız ve kokusuz olurlar. Delicious çeşidi elmalar magnezyum noksanlığına fazla duyarlıdırlar
Noksanlık belirtileri, özellikle uzun sürgünlerde yaşlı yaprakların damar aralarında sararma şeklinde kendini gösterir.
Noksanlık şiddetine bağlı olarak yaprak kavrulması olarak bilinen, damarlar arasında kahverengi nekrotik lekeler gelişir.
Sararma, bazı çeşitlerde yaprak kenarlarında meydana gelir ve bu durumda belirtileri potasyum noksanlığınden ayırt etmek oldukça güçtür.
Şiddetli Noksanlıkte yapraklar kıvrılır ve zamanından önce dökülür.
Magnezyum noksanlığında dallar zayıf ve kırılgan olurlar; meyveler zamanından önce olgunlaşır, tatsız ve kokusuz olur

ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE MANGAN NOKSANLIĞI

Noksanlıkları gördüğünüzde, herhangi bir gübre alarak uygulama yapmayın. Mutlaka "Bitki Besleme Uzmanlarından" yardım alın, onların önerdiği birbirini takip eden gübreleri kullanın.

Mangan fotosentez ve diğer fizyolojik süreçlerde yer alır, birçok  ve kloroplastın yanı sıra  bir parçasıdır. Mangan, bitki kökleri tarafından Mn + 2 formunda emilen redoks mikrobesinlerinden biridir. Bazı dehidrojenazlar, dekarboksilazlar, kinazlar, oksidazlar, peroksidazların aktivitesi için ve spesifik olarak diğer iki değerlikli, katyonla aktive edilen enzimler tarafından gereklidir ve O2'nin fotosentetik evrimi için gereklidir.
ve proteinlerin üretimine dahil olmanın yanı sıra, mangan, fotosentez, klorofil oluşumu ve nitrat azaltımında eşit derecede güçlü bir role sahiptir ve gübrenin ikincil etkilerinden ortaya çıkan askorbik asit sentezi için vazgeçilmezdir. Elmada mangan noksanlığı simptomları birbirlerine benzerlik gösterir.
Hafif ve orta derecede noksanlık halinde, genç yapraklarda, damar aralarında hafif renk açılması ortaya Bu renk açılması oldukça hafif olup, ancak, yaprak ışığa tutulduğunda görülebilir derecededir.
Noksanlığının daha şiddetli olması halinde renk açılması artar ve yaprak ağ görüntüsü alır.
Daha sonraki aşamada, için yaprak yüzeyini beyazımsı sarı renkli noktalar kaplar.
Mangan fotosentez ve diğer fizyolojik süreçlerde yer alır, birçok ribozom ve kloroplastın yanı sıra enzimlerin bir parçasıdır.
Mangan noksanlığı ile klorofil oluşmaz, yapraklar küçük açık sarı lekeler nedeniyle renklenir, damarlar yeşil kalır.
Keskin bir açıkla, bodurluk görülür, bazen büyüme olmaz.

ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE KALSİYUM NOKSANLIĞI

Noksanlıkları gördüğünüzde, herhangi bir gübre alarak uygulama yapmayın. Mutlaka ""Bitki Besleme Uzmanlarından"" yardım alın, onların önerdiği birbirini takip eden gübreleri kullanın.

Kalsiyum Ca2 + olarak bitki kökleri tarafından emilen ikincil besinlerden biridir. Kalsiyum, Ca-pektat olarak hücre duvarlarının orta tabakasının bir bileşenidir.
ATP ve fosfolipitlerin hidrolizine katılan bazı  tarafından bir olarak gereklidir.
Kök gelişimi ve işleyişi için önemli bir unsurdur; hücre duvarlarının bir bileşeni; ve  esnekliği ve hücre bölünmesi için gereklidir.
Kalsiyum noksanlığı, yaprak klorozunun gerçekten azot değişiklikleri içeren daha geniş bir etkileşimi yansıttığı özel bir durum gibi görünmektedir. Piruvat kinazın azaltılmış aktivitesi, kalsiyum noksanlığının bir göstergesi olarak kabul edilir.
Elma yetiştiriciliğinde kalsiyum noksanlık Belirtileri:
kalsiyum noksanlığı esas olarak, özellikle kış aylarında, yaprak kenarları boyunca ve ana damarlar arasında solması ile karakterizedir. Elmada Kalsiyum noksanlığı daha çok meyvelerde ortaya çıkar.
Yapraklarda ise Noksanlık belirtileri nadiren görülür.
Yüksek düzeyde Kalsiyum noksanlığı olan ağaçlarda; en genç sürgün yapraklarının yukarıya doğru kıvrılması, damarlarda ve damar aralarında kloroz meydana gelmesi, ileri aşamalarda ise yaprak kenarlarında sarı-kahverengi nekrozların oluşması gibi belirtiler gözlenir.
Meyvedeki Noksanlık belirtileri çok daha belirgindir.
Anormal kabuk bronzlaşması, hasada doğru lentisellerin koyulaşması ve bazen de hasat döneminde şiddetli meyve çatlaması ile kendini gösterir.
Ancak meyvede Kalsiyum noksanlığınin en önemli belirtisi “Acıbenek” tir.
Acı benek, elmalarda hasada yakın veya hasattan sonra depolama sırasında meydana gelen; karşıdan bakıldığında kabuğun üzerinde şekil bozukluğu oluşturan kahverengi-siyah beneklerle kendini belli eden, fizyolojik bir bozukluktur.
Bunların yanında Kalsiyum noksanlığınde; iç kararması, acı benek, iç sulanması, düşük sıcaklık zararı ve yaşlanma bozuklukları gibi pek çok fizyolojik bozukluk ortaya çıkar.

ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE TOPRAK İŞLEME

Elma üretimi - 2017
ülke	milyon ton
Çin	41,4
Amerika	5.2
Türkiye	3.0
Polonya	2.4
Hindistan	2.3
İran	2.1
Dünya	83.1
Kaynak: Birleşmiş Milletler FAOSTAT

Bahçe toprağının sürülüp, sürülmemesi konusunda değişik görüşler vardır.
Toprak işlemesinin, özellikle, sathi köklü olan elma ağaçlarının kök ve saçak sistemini parçaladığı bir gerçektir.
Batı dünyasında, elma bahçelerinde toprak işlemesi genellikle yapılmamaktadır.
Ağacın taç iz düşümü altında kalan saha malçlanmakta, diğer kısımları da daimi çayır altında tutulmaktadır.
Ancak, Avrupa’nın iklim şartları memleketimiz iklim şartlarından oldukça farklıdır.
Orada ki sık yağmurlar nedeni ile hem bahçelerin su ihtiyacı karşılanmakta hem de bu daimi çayırlar yeşilliğini muhafaza etmekte aynı zamanda toprak yumuşaklığını da korumaktadır.
Memleketimizde, Karadeniz Bölgesi dışında kalan bölgelerde ilkbahar ve özellikle yaz şartları kuraktır.
Uygulanan sulama teknikleri daimi çayır yetiştirmeye uygun değildir.
Bu nedenle rakipsiz kalan yabani otlar bahçeyi adeta istila eder.
Toprak yapısına bağlı olarak, toprak sertleşir ve saçak kökler havasız kalır.
Böyle bahçelerde gelişme durur veya geriler.
Bu nedenle, elma bahçelerinde toprak sürümüne karşı olmamak gerekir.
Ancak pullukla derin işleme yapılmamalı, diskharrow ile kök sistemini parçalamayacak derinlikte işleme yeterlidir.

ELMALARDA GÖRÜLEN ACI BENEK

Toprak çözeltisinden kalsiyum iyonlarının alınıp yukarı taşınması kök uçları vasıtasıyla olmaktadır.
Bu nedenle yeni köklerin oluşumunu engelleyen düşük sıcaklık, yetersiz havalanma gibi faktörler kalsiyum alımını engelleyerek noksanlığa neden olabilir.
Bu nedenle daha önce absorbe edilmiş olan kalsiyumun meyve oluşum döneminde floemde taşınarak meyveye ulaşması güçtür.
Meyve olumu devresinde topraktan kalsiyum iyonlan alınarak ksilem yolu ile meyveye ulaşmadığı takdirde meyvelerde kalsiyum noksanlığı zararları görülebilecektir.
Meyveler de görülen kalsiyumun noksanlığı zararlarını önlemek için ona uygun yöntem, Ca nın doğrudan meyveye yaprağa püskürtülmesidir.
Ancak bu işlem, döllenmeden sonra meyvelerin büyüme döneminde yapılmalı ve birkaç kez tekrarlanmalıdır.
Bu şekilde meyvelerde kalsiyum noksanlığına bağlı zararların ortaya çıkması önlenebilir.

ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE DİKİM ZAMANI

Elma fidanları kışın ılık geçen ve yağışlı olmayan bölgelerde sonbahardan (yaprak dökümünü müteakip) itibaren ağaçlarda fizyolojik faaliyet başlayana (ilkbahar) kadar dikilebilir.
Kışı soğuk veya yağışlı geçen bölgelerde ise ilkbahar dikimi tercih edilmelidir.
ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE BAHÇE YERİNİN DİKİME HAZIRLANMASI
Burada da en önemli husus, arazinin iyi bir şekilde sulanması için uygun bir toprak tesviyesi yapmaktır.
Meyilli alanlarda bahçe kurarken setleme (teraslama) yapılması şarttır.
Taban suyunun yüksek olduğu yerlerde, su tutan ağır (killi) topraklarda dikimden evvel drenaj problemi halledilmelidir.
Bahçe kurulacak yerin dikimden evvel bir defa derince ve sonradan bir veya iki defa da yüzlek işlenmesi doğru olur.
Sökülen bir elmalığın yerine yeniden elma dikimi için, aradan hiç değilse birkaç yıl geçmelidir.
Çünkü toprak yorgunluğu denen olayı dikkate almak gerekir.

ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE DİKİM ŞEKİLLERİ

Kapama elma bahçeleri genellikle kare, dikdörtgen, üçgen, satranç ve meyilli arazide tesviye eğrileri üzerine dikme şeklinde (kontur) tesis edilir.
Bu şekillerin herhangi birisinin seçilmesinde arazi şekli, ara ziraatı yapılıp yapılmaması, dikilmesi gereken fidan sayısı rol oynar.
Genelde düz yerlerde (taban arazilerde) kare dikim uygulanmaktadır.
Dikim Aralıkları (Dikim Sıklığı) Elma bahçelerinde ağaçlara verilecek mesafeler çeşide, kullanılan anaca, toprak durumuna ve iklime göre değişir.
Elma ağaçları nemli yerlerde iyice büyüdüklerinde taçları arasında hiç olmazsa bir metre aralık kalacak kadar seyrek dikmelidir ki, aradan bolca hava işlesin ve mantar hastalıkları daha az zarar yapsın.
Halbuki sulanan kurak bölgelerde gerek hava, gerek toprak üstü nemini saklamak için ağaçların sık olması daha uygundur.
Ayrıca kuvvetli, besin maddelerince zengin topraklarda dikim mesafeleri daha fazla, zayıf topraklarda ise daha azdır.
Bir fidanı meydana getiren anaç ve çeşit (patron ve kalem) ikilisinin kuvvetine göre de dikim aralıkları değişiklik arz etmektedir.
Elma çeşitleri gelişme kuvvetlerine göre yüksek boylu standart çeşitler ve spur tipi (yarı bodur) çeşitler olmak üzere iki gruba ayrılırlar.
Bunlardan Delicious, Starking Delicious, Granny Smith, Staymared, Amasya, Beacon, Hüryemez, Mutsu ve Jonathan gibi daha birçok elma çeşidi yüksek boylu standart çeşitler içerisinde, Starkrimson Delicious ve Starkspur Delicious ise yarı bodur çeşitler içerisinde yer almaktadır.
Bilindiği üzere kullanılan anaçlar; “ çok bodurdan çok kuvvetliye” kadar değişen birçok gruba ayrılırlar.
İşte bu değişik kuvvetlerdeki anaç ve çeşitlerin birlikte meydana getirdikleri kombinasyonlara göre de dikim aralıkları farklılık arz etmektedir.

ELMA YETİŞTİRİCİLİĞİNDE SULAMA

Elma ağaçları saçak kök sistemine sahip olduklarından dolayı diğer bir çok meyve türüne göre daha fazla su ister ve yüksek nemden hoşlanırlar.
Bahçelere verilecek su miktarı, yıllık yağış toplamına, bu yağışın dağılımına, transpirasyon (bitkiden meydana gelen su kaybı) şiddetine, ağacın büyüklüğüne ve toprağın tipine göre değişir.
Sulamada en önemli konu sulama zamanının iyi tespit edilmesidir.
Bunun için en pratik yöntem toprağın elle kontrol edilmesidir.
Sulama zamanı; Tansiyometre adı verilen aletlerle daha kesin ve güvenilir olarak tespit edilebilir.
Elma ağaçları için en önemli sulama zamanı yazın yapılan sulamadır. Yaz sulamasına yağış durumuna göre Mayıs’ta başlanır ve bütün yaz boyunca devam edilir.
Baharı kurak geçen yerlerde yaz sulamasına erken başlanırsa meyve tutumu artar ve meyve kalitesi de yüksek olur.
Elma bahçelerini kurak bölgelerde; yerine göre 10 günde bir sulamak gerekir.
Nemli bölgelere doğru gidildikçe sulama aralığı 15-20 güne, hatta 1 aya kadar çıkabilir. En çok uygulanan sulama şekil “Salma Sulama” dır.
Suyun az olduğu yerlerde “Dar Çanak” (Tava Yöntemi) uygulanır.
Diğer sulama sistemleri ise “Yağmurlama” ve “Damlama” sulamadır.
Damlama sulamada köklerin bulunduğu alanın bir kısmı sürekli nemli kalmaktadır.
ELMANIN DÖLLENME BİYOLOJİSİ
Tek bir çeşit ile kurulmuş elma bahçelerinde bol çiçek görülmesine rağmen, meyve tutumunda ki yetersizliğin en büyük nedeni döllenme sorunudur.
Elma çeşitleri genel olarak kendine kısırdırlar.
Yani, kendi çiçek tozları ile döllenemezler.
Mutlaka başka bir dölleyici çeşidin çiçek tozlarına ihtiyaçları vardır. Bu nedenle bahçe kurulurken iyi bir çeşit karışımı tertiplenmelidir.
Çeşit karışımı yaparken, tercih edilen ana çeşidin dölleyici çeşidini (veya çeşitlerini) bilmek gerekir.
Dölleyici çeşit tablosu aşağıda verilmiştir.

DÖLLENME PROBLEMİNİN ÇÖZÜMÜNDE DİKKAT EDİLMESİ GEREKEN HUSUSLAR

Elma bahçesi, tozlanma döllenme bakımından en elverişli bir plana göre kurulmalıdır.
Dölleyici çeşidin esas çeşide oranı % 10-15 olmalıdır.
Bu orana göre, dikimde her yüz fidandan 10-15 adedi dölleyici çeşitten, 85-90 adedi ise esas çeşitten oluşmalıdır.
Dölleyici çeşitler ana çeşitten 12-15 metreden daha uzakta olmamalıdır.
Seçilecek çeşitler arasında periyodiste bakımından bir uyuşmazlık olmamalıdır.
Periyodiste, ağaçların bir yıl meyve verip, müteakip yıl dinlenmeleri demektir.
Dölleyici olarak seçtiğimiz çeşit böyle bir karakterde ise bu çeşidin dinlenme yılında döllenme olmaz.
Mesela Amasya Elması mutlak peryodiste gösteren bir çeşittir.
Red Delicious ve Delicious ise bir yıl çok, bir yıl orta derecede meyve verirler.
Jonathan ve Rome Beauty çeşitleri ise her yıl düzenli meyve verme karakterindedirler.
Seçilecek çeşitler arasında çiçek açma tarihlerinde önemli bir farklılık olmamalıdır.
Yukarıda ki çeşitler içerisnde, Red Delicious, Delicious ve Jonathan aynı tarihlerde çiçek açmasına mukabil, Rome Beauty bu üç çeşitten daha sonra çiçek açar. Bu nedenle Rome Beauty çeşidi bu üç çeşit için uygun dölleyici olamaz. Elmalarda ki yabancı döllenmeyi % 90 arılar yapar.
Genç elma bahçeleri için gerekli arı miktarı her dört dekar için bir kovan veya her 30-40 dekar için 15 000 – 20 000 arıdır.
Tam verime geçmiş ağaçlar için bu miktar 3-4 katına çıkarılmalıdır.
Çiçek zamanı arı çalışması ve tozlanmanın sağlanabilmesi için bahçeler ilaçlanmamalıdır.

MEYVE SEYRELTME

Elma ağaçlarında ki meyve tutumu genellikle arzu edilenden fazladır.
Ağaçlar fazla meyve besleyemez, dolayısıyla kalite düşer.
Bu sebeple mevcut meyvenin bir kısmının ağaçtan koparılması gerekir.
Elmalarda açan çiçeklerin % 9’ unun meyve halinde elde edilmesi normal bir mahsul için yeterli görülmektedir.
Meyve seyreltmesi; budama, çiçeklerin bir kısmını veya meyvenin bir kısmını yok etme şeklinde uygulanır.
Seyreltme iki şekilde yapılır.
El ile Seyreltme
Bu işlem meyvelerin el ile koparılıp, atılmasından ibarettir.
Bunda çiçek hüzmelerinde bir meyve bırakılır.
Esas dallar üzerinde her 15-20 cm’ de bir meyve bulunacak şekilde meyveler seyreltilir.
El ile seyreltme Haziran dökümlerinden sonra yapılır.

HEREKLEME

Elmalarda hasat zamanına doğru meyve ağırlığında % 30-40 oranında artışlar olur.
Bu ağırlıktan dolayı seyreltme ve budama yapılmayan ağaçlarda dalların aşağıya doğru eğilmesine ve hatta bazı dalların kırılmasına sebep olur.
Bunu önlemek için dalların altına kalın dallardan yapılmış herekler konur.
Herekleme bir masraf gerektirir ve bahçede hareketi güçleştirir.
En doğru yol doğru bir terbiye sistemi ile budamanın yapılmasıdır.

MEYVE HASADI

Elma meyve olarak ince kabuklu, çok nazik bir meyvedir.
Meyveler hasat edilirken avuç içine alınmamalı, parmakla sıkılmamalıdır.
Meyveleri toplama kovalarına koyarken ve boşaltırken çok dikkatli olmalıdır.
Sebep olunacak küçük bir yara veya ezik depo çürüklüğüne sebep olan mantarlar için giriş kapısıdır.
Hasatta diğer bir noktada hasat zamanının doğru olarak tayinidir.
Elma meyveleri ağaç olumunda hasat edilir.
Meyveler yeme olumuna soğuk hava depolarında belirli süre tutulunca ulaşırlar.
Yazlık elmalar ağaç ve yeme olumuna ağaç üzerinde iken ulaşırlar.
Bu sebeple yazlık çeşitler yeme olumunda hasat edilmelidir.
Elma ağaçlarında hasat iki veya üç defa yapılır.
İlk hasatta daha ziyade ağacın dış veya alt kısmındaki meyveler koparılır. Sonra ise iç kısımlardaki yarı ve üst dallardakiler toplanır.

DEPOLAMA

Hasat edilen elmalar pazara sevk edilinceye kadar depolarda muhafaza edilirler.
Bu depolar adi depolar, soğuk hava depoları veya değişik atmosferli soğuk hava depoları olabilir.
Elmaların depoda kalma müddeti, meyvenin depolama zamanı, ağacın beslenme durumu, mevsim ve çeşide göre değişir.
Bir çok elma çeşidi –1 ile 0 C de ve %85-90 nisbi nemde uzun süre saklanabilir. Ticari depolardaki sıcaklık 0-2 C dir.
Elmalar –2 C donarlar.
Starking ise en uygun 0 C de ve % 90 nisbi nemde, Granny Smith ise +3 C saklanmalıdır.
Tam zamanında yapılan hasat ve uygun depolama şartlarının sağlanmasıyla Delicious ve Starspur Delicious çeşitleri 5 ay, Starking Delicious ve Starkrimson Delicious çeşitleri 7 ay, Granny Smith çeşidi ise 9 ay süre ile depoda saklanabilir.
Elma ağacı ( Malus domestica ) tarafından üretilen tatlı, yenilebilir bir meyvedir.
Elma ağaçları dünyada ekili ve en çok yetiştirilen türlerdir.
Ağaç, vahşi atası Malus sieversii'nin bugün hala bulunduğu Orta Asya'da ortaya çıktı.
Elmalar binlerce yıldır Asya ve Avrupa'da yetiştirildi ve Avrupalı koloniciler tarafından Kuzey Amerika'ya getirildi.
Elma, Norse dahil birçok kültürde dini ve mitolojik bir öneme sahiptir.
Elma ağaçları tohumdan yetiştirildiklerinde boyları büyüktür.
Genel olarak, elma cinsleri aşılama üzerine anaç elde edilen ağaç boyutunu denetler.
Bilinen 7.500'den fazla elma çeşidi vardır, bu da bir dizi istenen özellik ile sonuçlanır.
Yemek pişirmek, çiğ ve elma şarabı üretimi de dahil olmak üzere çeşitli tatlar ve kullanım için farklı çeşitler yetiştirilir.
Ağaçlar ve meyveler, bir dizi organik ve organik olmayan yollarla kontrol edilebilen bir dizi mantar, bakteri ve zararlı sorunlarına eğilimlidir.
Elma yaprak döken bir ağaçtır, genellikle ekimde 1.8 ila 4.6 m boyunda ve vahşi doğada 30 m'ye kadar boylanır.
Bodur elma yetiştirildiği zaman, boyut, şekil ve dal yoğunluğu anaç seçimi ve kırpma yöntemiyle belirlenir.

ELMA ÇİÇEĞİ

Çiçekleri ilkbaharda yaprakların tomurcuklanmasıyla eşzamanlı olarak üretilir ve mahmuzlar ve bazı uzun sürgünlerde üretilir.
3 ila 4 cm çiçekler, 4-6 çiçekli bir cyme'den oluşan bir çiçeklenme ile yavaş yavaş soluklaşan, beş yapraklı pembe bir renk ile beyazdır.
Çiçeklenme merkezi çiçek "kral çiçek" denir; önce açılır ve daha büyük bir meyve geliştirebilir.
Meyve yaz sonu veya sonbaharda olgunlaşır ve çeşitler çok çeşitli boyutlarda bulunur.
Ticari yetiştiriciler, pazar tercihi nedeniyle 7,0 ila 8,3 cm çapında bir elma üretmeyi amaçlamaktadır.
Bazı tüketiciler, özellikle Japonya'dakiler daha büyük bir elmayı tercih ederken, 5,7 altındaki elmalar genellikle meyve suyu yapmak için kullanılır ve piyasa değeri çok azdır.
Olgun elmaların derisi genellikle kırmızı, sarı, yeşil, pembe veya kırışıktır, ancak birçok iki veya üç renkli çeşit bulunabilir.
Deri ayrıca tamamen veya kısmen pürüzlü olabilir, yani pürüzlü ve kahverengi olabilir.
Cilt koruyucu bir epikutiküler balmumu tabakası ile kaplıdır.

ÇEŞİTLERİNİN

Bilinen 7.500'den fazla elma çeşidi vardır. Çeşitler, aynı anaç üzerinde yetiştirilse bile verimleri ve ağacın nihai büyüklüğü bakımından farklılık gösterir. Ilıman ve subtropikal iklimler için farklı çeşitler mevcuttur İngiltere'nin ulusal meyve toplama veritabanı, aslında aynı "genetik" elma çeşidine alternatif isimler de dahil olmak üzere birçok elmanın özellikleri ve kökeni hakkında çok fazla bilgi içerir. Bu çeşitlerin çoğu taze (tatlı elma) yemek için yetiştirilir, ancak bazıları özellikle yemek pişirmek ( elma pişirmek ) veya elma şarabı üretmek için yetiştirilir.
Elma şarabı elmaları tipik olarak taze yemek için fazla tart ve büzücüdür, ancak içeceğe tatlı elmaların yapamayacağı zengin bir lezzet verir. Ticari olarak popüler elma çeşitleri yumuşak, fakat gevrektir.
Modern ticari elma yetiştiriciliğinde diğer arzu edilen özellikler, renkli bir cilt, pıhtılaşma yokluğu, nakliye kolaylığı, uzun depolama kabiliyeti, yüksek verim, hastalığa dirençli, yaygın elma şekli ve gelişmiş lezzettir. Modern elmalar genellikle eski çeşitlerden daha tatlıdır, çünkü elmalardaki popüler lezzetler zamanla değişmektedir.
Kuzey Amerikalıların ve Avrupalıların çoğu tatlı, subasit elmaları tercih eder, ancak tart elmalar bunu güçlü bir azınlığa sahiptir.
Eski çeşitler genellikle garip bir şekilde şekillendirilir, pıhtılaşır ve çeşitli doku ve renklerde büyür.
Bazıları modern çeşitlerden daha iyi bir lezzete sahip olduklarını bulurlar, ancak ticari olarak yaşanmaz kılan başka problemleri olabilir - düşük verim, hastalıklara yatkınlık, depolama veya nakliye için zayıf tolerans veya sadece "yanlış" boyut. Birkaç eski çeşit hala büyük ölçekte üretilmektedir, ancak çoğu ev bahçecileri ve doğrudan yerel pazarlara satan çiftçiler tarafından korunmuştur.
Kendi eşsiz tadı ve görünümü ile birçok sıra dışı ve yerel olarak önemli çeşitler mevcuttur; elma koruma kampanyaları, bu tür yerel çeşitlerin neslinin tükenmesini önlemek için tüm dünyada yaygınlaşmıştır.

DAMIZLIK

Birçok elma tohumlardan kolayca büyür.
Bununla birlikte, çok yıllık meyvelerin çoğundan daha fazla, elma, ebeveynin tatlılığını ve diğer istenen özelliklerini elde etmek için aşılama yoluyla eşeysiz olarak çoğaltılmalıdır.
Çünkü fide elmaları " aşırı heterozigotlara " bir örnektir, çünkü ebeveyn özelliklerine sahip yeni bir elma oluşturmak için ebeveynlerinden genleri miras almak yerine, belki de birçok zararlı ile rekabet etmek için ebeveynlerinden önemli ölçüde farklıdırlar.
Triploidkültivarların ek bir üreme bariyeri vardır, çünkü 3 takım kromozom mayoz sırasında eşit olarak bölünemez, böylece kromozomların (anöploidler) eşit olmayan ayrılması sağlanır.
Triploid bir bitkinin bir tohum üretebileceği durumda bile (elmalar bir örnektir), nadiren oluşur ve fideler nadiren hayatta kalır.
Elmalar tohum olarak dikildiğinde doğru üremediğinden, aşılama genellikle yeni elma ağaçları üretmek için kullanılır.
Anaç greft alt için kullanılan boyutlarda çok çeşitli ağaçlar, hem de kışa, böcek ve hastalık direnci değişen ve elde edilen ağaç toprak tercih üretmek için seçilebilir.
Cüce anaçları, yaşam döngülerinde tam boy ağaçlardan daha erken meyve veren çok küçük ağaçlar (olgunlukta 3,0 m'den daha az) üretmek için kullanılabilir.
Elma ağaçları için cüce anaçları MÖ 300'lere kadar Pers ve Küçük Asya bölgelerine kadar uzanabilir. Büyük İskenderiçin bodur elma ağaçlarının gönderilen numuneler Aristo 'ın Lisesi. Cüce anaçları 15. yüzyılda yaygınlaştı ve daha sonra dünya çapında çeşitli popülerlik ve düşüş döngülerinden geçti.
Bugün elmadaki büyüklüğü kontrol etmek için kullanılan anaçların büyük çoğunluğu 1900'lü yılların başında İngiltere'de gelişti.
Doğu Malling Araştırma İstasyonu anaçlar kapsamlı araştırmalar yapmış ve bugün anaçlar kökenlerine belirtmek için bir "M" öneki verilir. "MM" önekiyle işaretlenmiş anaçlar, daha sonra İngiltere'nin Merton kentinde bulunan ' Northern Spy ' ağaçlarıyla geçen Malling serisi çeşitlerdir. Çoğu yeni elma çeşidi, tesadüfen ortaya çıkan veya ümit verici özelliklere sahip kasıtlı olarak geçen çeşitlerle yetiştirilen fide olarak ortaya çıkar. Bir elma çeşidi adına "fide", "pippin" ve "çekirdek" kelimeleri, bunun fide olarak ortaya çıktığını düşündürmektedir.
Elmalar ayrıca tomurcuk sporları da oluşturabilir (tek dalda mutasyonlar).
Bazı tomurcuk sporları, ana çeşitlerin geliştirilmiş suşları haline gelir. Bazıları yeni çeşit olarak kabul edilmek üzere ana ağaçtan yeterince farklıdır.
Ekvador'da elmalar çok yüksek rakımlarda iklimlendirilmiştir, burada gerekli faktörlerle birlikte yıl boyunca sabit ılıman koşullar nedeniyle yılda iki kez meyve verebilirler.

TOZLAŞMA

Elmalar kendiliğinden uyumsuzdur; meyve geliştirmek için çapraz tozlaşma yapmak zorundadırlar.
Her mevsim çiçeklenme sırasında, elma yetiştiricileri genellikle polen taşımak için tozlaştırıcılar kullanır.
Bal arıları en yaygın olarak kullanılır. Meyve bahçesi mason arıları, ticari bahçelerde ek tozlayıcı olarak da kullanılır.
Bumblebee kraliçeleri bazen meyve bahçelerinde bulunur, ancak genellikle önemli tozlaştırıcılar olmak için yeterli sayıda değildir.
Çeşitler bazen ortalama 30 günlük çiçeklenme döneminde pik çiçeklenme gününe göre sınıflandırılır, polenizatörler 6 günlük örtüşme döneminde çeşitlerden seçilir.

OLGUNLAŞMA VE HASAT

Çeşitler, aynı anaçta yetiştirildiğinde bile veriminde ve ağacın nihai boyutunda değişir.
Bazı çeşitler, budanmadan bırakılırsa, çok büyürler - daha fazla meyve vermelerine izin verir, ancak hasadı daha zor hale getirir.
Ağaç yoğunluğuna (birim yüzey alanı başına dikilen ağaç sayısı) bağlı olarak, olgun ağaçlar tipik olarak her yıl 40–200 kg elma taşır, ancak verim fakir yıllarda sıfıra yakın olabilir.
Elmalar, dalların arasına sığacak şekilde tasarlanmış üç noktalı merdivenler kullanılarak hasat edilir.
Cüce anaçlara aşılanan ağaçlar yılda yaklaşık 10–80 kg meyve taşır.

TARİHÇE

Orijinal yabani atası Malus domestica’dir.
Malus sieversii, Orta Asya dağlarında güney bölgesi Kazakistan, Kırgızistan, Tacikistan ve Çinde yabani elma yetişmiştir.
Büyük olasılıkla Tian Shan dağlarının ormanlık kenarlarında başlayan türlerin ekimi uzun bir süre boyunca ilerledi ve diğer türlerden genlerin açık tozlaşan tohumlara sekonder introjezine izin verdi.
Malus sylvestris ile önemli değişim, crabapple, mevcut elma popülasyonlarının crabapples ile daha morfolojik olarak benzer progenitör Malus sieversii'den daha fazla ilişkili olmasına neden oldu.
Son katkısı olmayan suşlarda ikincisinin katkısı baskındır.
Malus sieversii , ekili elmaya önemli bir progenitör tür olarak tanınır ve morfolojik olarak benzerdir.
Kazakistan ve Orta Asya'daki genetik değişkenlik nedeniyle, bu bölge genellikle elmaların menşe merkezi olarak kabul edilir.
İnsanlar binlerce yıldır elma yiyorlar.
At Sammardenchia-Cueis Kuzeydoğu İtalya'da Udine yakın sitenin, elma çeşitli tohumları 4000 M.Ö. tarihli bulunmuştur. Genetik analiz, bu tür eski elmaların yabani Malus Sylvestris veya Malus sieversii soyunu içeren Malus Domesticus olup olmadığını belirlemek için henüz başarılı bir şekilde kullanılmamıştır.
Ayrıca, yabani elma ve elma tarlaları arasındaki arkeolojik kayıtlarda ayrım yapmak da genellikle zordur.
Orta Doğu'da MÖ 3. binyılda elma yetiştiriciliğinin dolaylı kanıtı vardır.
Avrupa klasik antik çağında önemli miktarda elma üretimi vardı ve o zaman aşılama kesinlikle biliniyordu.
Aşılama, en iyi çeşitlerin üretilebilmesi için modern evcil elma üretiminin önemli bir parçasıdır; elma ağacı aşılamasının ne zaman icat edildiği belli değil.
Sonbaharın sonlarında toplanan ve dondurmanın hemen üzerinde saklanan kış elmaları, Asya ve Avrupa'da binlerce yıldır önemli bir gıda olmuştur.
İspanyolların 16. yüzyılda Chiloé Takımadalarına tanıttığı birçok Eski Dünya bitkisinden, elma ağaçları özellikle iyi adapte oldu.
Elmalar 17. yüzyılda kolonistler tarafından Kuzey Amerika'ya tanıtıldı, ve Kuzey Amerika kıtasındaki ilk elma bahçesi 1625 yılında Başrahibe William Blaxton tarafından Boston'a dikildi. Kuzey Amerika'ya özgü tek elma bir zamanlar "ortak elma" olarak adlandırılan yengeç elmalarıdır. Avrupa'dan tohum olarak getirilen elma çeşitlerinin yerli Amerikan ticaret yolları boyunca yayılması ve sömürge çiftlikleri üzerinde yetiştirilmeleri sağlandı.
1845 Amerika Birleşik Devletleri elma fidanlığı kataloğu, 350. "en iyi" çeşitlerin satılmasını sağladı ve yeni Kuzey Amerika çeşitlerinin 19. yüzyılın başlarında çoğalmasını gösterdi. 20. yüzyılda Doğu Washington'daki sulama projeleri başladı ve elmanın önde gelen ürünü olduğu milyarlarca dolarlık meyve endüstrisinin gelişmesine izin verdi.
20. yüzyıla kadar, çiftçiler elmalarını kış aylarında kendi kullanımları veya satışları için donmaz mahzenlerde sakladılar.
Taze elmaların tren ve karayoluyla daha iyi taşınması depolama ihtiyacını değiştirdi.
Kontrollü atmosfer tesisleri elmaları yıl boyunca taze tutmak için kullanılır.
Kontrollü atmosfer tesisleri, meyve tazeliğini korumak için yüksek nem, düşük oksijen ve kontrollü karbondioksit seviyeleri kullanır.
İlk olarak 1960'larda Amerika Birleşik Devletleri'nde kullanıldılar.